Είναι και αυτό το fcbk που κάθε πρωί, με την πρώτη πρωινή γουλιά του καφέ, σου υπενθυμίζει τι έκανες πέρυσι τέτοια μέρα… Και αυτή η υπενθύμιση άλλες φορές σου φτιάχνει το κέφι, άλλες χαμογελάς τρυφερά αναπολώντας, άλλες φορές σε εξοργίζει, άλλες σε μελαγχολεί…Μιλάμε άλλωστε για την ίδια μας την ζωή, όχι κάποιου άλλου…
Σαν σήμερα, πέρυσι παραδείγματος χάρη. Ήμουν στις Σπέτσες. Βλέπω χαρούμενα πρόσωπα στην φωτογραφία, σαν σήμερα φορούσαμε μπουφάν και κασκόλ, ο καιρός είχε άλλα κέφια. Μόλις είχαμε γιορτάσει το Πάσχα.
Πέρυσι τέτοια ημέρα. Με το Μαράκι, με την Μαρία Στρατή στις Σπέτσες. Να λέμε όλες μας τις ιστορίες από τον χειμώνα, με ένα ποτήρι λευκό κρασί. Το ίδιο θα κάνουμε και σήμερα το βράδυ. 365 ημέρες μεγαλύτερες, ίσως και λίγο σοφόρερες. Αλλά οι ίδιες…
Βλέπω όλη την παρέα μαζεμένη, βλέπω γέλια, ένα κανονικότατο γλέντι δίπλα στην θάλασσα την Κυριακή του Πάσχα, βλέπω το νησί πλημμυρισμένο από χρώματα. Η φύση του γιορτάζει μαζί μας, χαρίζοντας μας όλα τα εξαίσια αρώματα από τις λεβάντες και τα νυχτολούλουδα της. Και ύστερα, εκεί πάνω στην γιορτή, έρχονται τα κακά μαντάτα. “Έφυγε” ο Θοδωρής. Η είδηση κακιά, σπάει την γιορτή στα δύο, βλέπεις ανοιχτή την πληγή που ξέρεις πως δεν θα κλείσει. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο Θοδωρής, τσαντίζομαι που βλέπω το όνομα του σε “κοσμικά” ρεπορτάζ αντί να επικρατήσει η σιωπή, ο Θοδωρής “έφυγε”, πάει να ξεκουραστεί. Διαλέγω μία γλάστρα με βασιλικό από το νησί, και σαν σήμερα, επιστρέφω στην Αθήνα για να τον αποχαιρετήσω. Σιωπηλά…
“Μόλις επέστρεψα από τις Σπέτσες. Από τις Σπέτσες που ήμουν από το βράδυ της Μ. Τρίτης, και ακόμα εκεί θα ήμουν αν δεν με προλάβαιναν τα γεγονότα, για να επιστρέψω σήμερα και να πω το τελευταίο “αντίο” στον καλύτερο μου φίλο…Σε αυτόν που μου έμαθε να αγαπάω αυτό το νησί, και όλους τους βασιλικούς του…Επέστρεψα, για να του φέρω μία γλάστρα με βασιλικό από τις Σπέτσες, να τον συνοδέψει το άρωμα του στην τελευταία του κατοικία… Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου…” είναι όλα όσα γράφω 13 Απριλίου του 2015…
Πόσα χρόνια…
Βλέπω και άλλα posts από τις περσινές τέτοιες ημέρες στα social media, τέτοια εποχή δουλεύαμε με το Fay’s Control το μεγάλο φιλανθρωπικό Bazaar “Summer in the City” για το MDA Hellas, στο Κλαμπ της Εκάλης. Ετοιμασίες, προσδοκίες, κούραση γλυκιά, καινούργιοι φίλοι, ανταπόκριση τεράστια, χαρά μεγάλη. Διαβάσαμε και από άλλα blogs για τις “κυρίες στα φιλανθρωπικά” ως κατηγόρια, και τι δεν διαβάσαμε, δεν βαριέσαι, τελικά για άλλη μία φορά εκεί που ήμασταν ήθελαν να έρθουν, και με δανική την ξένη εσάνς της φιλανθρωπίας και των bazaar…Φευ, τίποτα το νέο, αστεία πράγματα. Το θέμα είναι να μην παριστάνεις κάτι που δεν είσαι.
Πέρυσι, με την Βάνα Λαβίδα, στο “Σπίτι” του MDA Hellas
Αυτά όλα έρχονται σαν σκέψεις κάθε που ανοίγω το fcbk και τις υπενθυμίσεις του για το τι κάναμε πέρυσι τέτοια μέρα. Και το ότι η πραγματική ευτυχία -αν αυτή υπάρχει- είναι να είσαι σταθερός στα “πιστεύω” σου. Στην αισθητική σου και όλα όσα πρεσβεύεις. Σε όλα όσα υποστηρίζεις. Στην υπογραφή σου. Μην κάνεις τραμπάλα ανάλογα με τις εποχές, με το ποιο είναι το boyfriend, ή οι παρέες. Κιτς.
Και αυτό που βλέπω στις δικές μου υπενθυμίσεις στο δικό μου Timeline, δεν είναι πολύ διαφορετικό από ότι θα ήταν πάντα. Γυρίζω πίσω στις μέρες, στις εβδομάδες, στους μήνες, ξεφυλλίζω τα χρόνια. Και βλέπω το ίδιο νησί που αγαπώ, τους ίδιους ανθρώπους, οι ίδιοι φίλοι, ίδια και τα στέκια. Τα δεδομένα και οι “σταθερές” μου.
Και αυτό είναι ανακουφιστικό. Είναι η ευτυχία του να μένεις πιστός στην αναπαυτική αγκαλιά των σταθερών σου…
