Η Αμαλία Σωτηροπουλου προσκαλεί την Φαίη Μπέη στο ατελιέ της, και μιλάει αποκλειστικά στο Fay’s Control για το καινούργιο της project: Ideal Life…

Παρασκευή μεσημέρι. Παρασκευή 26 Ιουνίου του 2015. Δεν γελάμε αλλά μπορούμε να χαμογελάμε. Οι τράπεζες είναι ανοιχτές. Δεν υπάρχουν capital controls. Η ιδέα ενός Δημοψηφίσματος είναι διαψευσμένη από την κυβέρνηση, ο Γιάνης Βαρουφάκης βρίσκεται ακόμα στην διάσκεψη του Eurogroup, ακόμη διαπραγματευόμαστε. Ανησυχούμε αλλά ελπίζουμε στις εξελίξεις, είμαστε μουδιασμένοι αλλά όχι παγωμένοι. Όλα αυτά, θα συμβούν σε λίγες ώρες…Προς το παρόν, βρίσκομαι στο ατελιέ της φωτογράφου Αμαλίας Σωτηροπούλου στην Φιλοθέη και μιλάμε για Τέχνη. Για Τέχνη όπου κατά τον Τόμας Μαν δεν είναι σύμβουλος δύναμης, αλλά παρηγοριάς, για Τέχνη όπου κατά τον Πάμπλο Πικάσο ξεπλένει τη σκόνη της καθημερινότητας….

Follow me…

Ρεμβάζω και σκέφτομαι ένα ερωτικό σημείωμα της Φρίντα Κάλο. Λέει : “Ντιέγκο, αγάπη μου. Μην ξεχνάς ότι μόλις τελειώσεις την τοιχογραφία, θα είμαστε πάλι μαζί, μια για πάντα, χωρίς τσακωμούς ή τίποτα τέτοια…
Μόνο θα αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Πρόσεχε τον εαυτό σου. Σε λατρεύω περισσότερο από ποτέ.
Το κορίτσι σου, η Φρίντα. (Γράψε μου)”.

Αυτό το σχεδόν απλοϊκό γραμματάκι της Φρίντα Κάλο στον Ντιέγκο Ριβέρα συνοψίζει για μένα όλα σχεδόν τα χαρακτηριστικά μιας ερωτικής φιλίας. Την κατανόηση, την έγνοια, την ασφάλεια, την ψευδοπαιδικότητα, ακόμη και το φόβο των κοινών γηρατειών. Με αφορμή το love letter της Φρίντα, αναρωτιέμαι αν είναι ωραίο να μοιράζεσαι τη ζωή σου με κάποιον ή να σκορπίζεσαι δεξιά κ αριστερά γλεντώντας την ανεξαρτησία σου.

Νομίζω ότι αν δεν δίνεις αναφορά σε κανέναν, εάν δεν μοιράζεσαι τις χαρές και τις λύπες σου, τελικά είσαι μίση μερίδα άνθρωπος.
Από καταβολής κόσμου ο πιο κλειστός, ανθεκτικός αρχαίος κρίκος είναι – για μένα – το ζευγάρι που φιλιέται με συνενοχή και αγάπη στα εύκολα και στα δύσκολα. Βέβαια τεράστιες οι νέες εξελίξεις, που σημειώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες μέσα στους κόλπους της κοινωνίας και της οικογένειας ειδικότερα. Κυρίως οι νέες συνθήκες εργασίας μπορεί να απομάκρυναν τον άνδρα από τη γυναίκα αλλά παράλληλα αποδέσμευσαν και τη γυναίκα από τον άνδρα.

Κάποτε το ανύπαντρο κορίτσι, που η ανθρώπινη κακότητα το αποκαλούσε χλευαστικά “γεροντοκόρη”’ ήταν πληγή, αν όχι στίγμα, για όλη την οικογένεια. Η “γεροντοκόρη” θεωρούνταν ένα δύστροπο, δυστυχισμένο πλάσμα, λόγω της απομόνωσης και της εγκατάλειψης της. Σήμερα η δουλειά κάνει την ανύπαντρη γυναίκα να λειτουργεί χωρίς κανένα απολύτως πλέγμα μειονεξίας. Ούτε πλέον ο γάμος θεωρείται στοιχείο κοινωνικής καταξίωσης. Η “αποκατάσταση” μπορεί να επιτευχθεί και με άλλους τρόπους. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο των ανθρώπων, που διστάζουν να προχωρήσουν σε γάμο αλλά και το αντίθετο φαινόμενο όσων δε διστάζουν να προχωρήσουν στο διαζύγιο, σε βαθμό μάλιστα τόσο διευρυμένο σε όλες τις ηλικίες, γεγονός που κάνει τον γάμο να φαίνεται εντελώς χρεοκοπημένος θεσμός.
Εξ΄ού και όλες αυτές οι ανύπαντρες μητέρες.

Όλοι αυτοί οι ελεύθεροι σκοπευτές. Τόσες στοίβες από μονά σεντόνια και τόσα εργένικα δωμάτια…

Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί με οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια να πιάσω τη μηχανή μου και να αρχίσω να σκηνοθετώ το τελευταίο μου project που έχει να κάνει με την γυναικεία χειραφέτηση, τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα και το νέο ρόλο της γυναίκας. Η αλήθεια είναι ότι όπου και να κοιτάξω στον κοινωνικό μου περίγυρο δεν βλέπω κανονικές γυναίκες αλλά κατεστραμμένες νικήτριες. Η επιτυχία τις ξέκοψε από την γυναικεία ζωή τους. Όλες οι επιτυχημένες φίλες μου μάλλον ηττήθηκαν κατά κράτος.
Με θλίβει το ρήμαγμα της ζωής τους και τα έκπλαγα τους χαμόγελα όταν αστράφτουν τα φλάς, ενώ κατά βάθος μέσα τους θέλουν να κλάψουν. Με ταράζουν οι ψεύτικες δηλώσεις τους, που διαφημίζουν μια ανύπαρκτη ευτυχία. Μα πιο πολύ με αναστατώνει η μοναξιά τους. Οι εραστές τους δεν τις αντέχουν. Οι άντρες τους δεν τις αγαπάνε. Κατά βάθος κανείς πια δεν γουστάρει τις επιτυχημένες γυναίκες. Και η αλήθεια είναι ότι μόνο σε μια περίπτωση τις βλέπουν με αισθήματα συμπάθειας. Όταν διαπιστώνουν πόσο αποτυχημένες είναι στη προσωπική τους ζωή. Και είναι αποτυχημένες γιατί δεν ξέρουν να αποδώσουν στο άλλο φύλο τον μόνο ρόλο που ξέρει να παίξει ένας αληθινός άντρας. Το ρόλο του προστάτη…

Οι καριέρες, ο αυταρχισμός, η επιβολή τρελαίνουν τον άντρα. Και δεν του αφήνουν περιθώρια ώστε να λειτουργήσει όσο πιο αντρικά γίνεται.
Όταν λοιπόν το ευνουχισμένο αρσενικό περιοριστεί σε εντελώς βοηθητικές εργασίες, όπως γίνεται σήμερα, τότε σύμφωνα με τον ακατάλυτο νόμο της φύσης, συρρικνώνεται, χάνει τα νερά του, νιώθει άχρηστος.
Αν σήμερα η σιωπηρή πλειοψηφία των ανδρών είναι Gay, αυτό μάλλον οφείλεται στη γυναικεία χειραφέτηση. Γιατί όταν ο παραδοσιακός άνδρας, χάσει το ρόλο του τότε ή θα εν-τραπεί ( δηλαδή θα στραφεί προς τον εαυτό του) ή θα εκ-τραπεί (και θα στραφεί στο ίδιο του το φύλο).

Δε θέλω τίποτα άλλο να πω. Και καταλήγω στο ότι ο μόνος συμβατός ως προς την γυναικεία φύση ρόλος είναι να περιμένεις τον άντρα σου. Να τον φροντίζεις. Να τον βοηθάς στη δουλειά του και να σε βοηθάει κι αυτός. Να ντύνεσαι γι΄ αυτόν, να φροντίζεις το σώμα σου και να γυαλίζεις το χαμόγελό σου. Και να του αφήνεις που και που κανένα ραβασάκι στο μπάνιο…

It’s good to Know: Η Αμαλία Σωτηροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία ερασιτεχνικά από τα εφηβικά της χρόνια. Παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας το 1991 στο Φωτογραφικό Κύκλο Αθηνών, του οποίου είναι μέλος.
Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βοστώνη των ΗΠΑ .
Το 1998 εκδόθηκε το πρώτο της ALBUM φωτογραφιών από τις εκδόσεις ΦΩΤΟXΩΡΟΣ, Μικρή Σειρά, με θέμα ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ.