Γιορτές με γονείς, ενοχλητικά ανιψάκια, θείους δίχως χιούμορ, και μία κουφή γιαγιά…

Πάρτι. Λάμψη. Κέφι. Κόκκινο φόρεμα και glitter στο μακιγιάζ. Με το ζόρι…

Πόσα κλισέ αραδιασμένα πάνω σε ένα τραπέζι “καλού εστιατορίου” με κακοποιημένο φουα γκρά και έτοιμη από το πρωί κολοκυθόσουπα, για 70 ευρώ το άτομο. Το τραπέζι στο “καλό εστιατόριο” μπορεί να είναι “πρώτο” σε κάποιο μπουζουκομάγαζο, “κεντρική ροτόντα” σε ballroom ξενοδοχείου ή κάποιου club των βορίων προαστίων…Η παρέα μπορεί να μην συμπληρωθεί τελικά, ίσως κάποιοι από αυτούς “πρέπει” να αλλάξουν τον χρόνο με τους γονείς ή τα παιδιά τους, οπότε ίσως αναγκαστούμε να συμπληρώσουμε το “καλό τραπέζι” με φίλους πιο περιφερειακούς, απλούς γνωστούς, σε κάποιες περιπτώσεις και με φίλους φίλων. Δεν βαριέσαι, θα έχουμε όμως φωτογραφίες να ανεβάσουμε στο facebook πως “ήμασταν εκεί”. Οι selfies θα δείχνουν πίσω από το γεμάτο glitter duck face μας το μικρόφωνο του τραγουδιστή, όσο πιο αργά/νωρίς το πρωί επιστρέψουμε σπίτι τόσο πιο καλά περάσαμε.
Και το πρωί των Χριστουγέννων, ή της Πρωτοχρονιάς, με πονεμένα πόδια από την ταλαιπωρία των ολοκαίνουριων ψηλοτάκουνων, θα τρέξουμε να αγοράσουμε λουλούδια ή γλυκά σε εορταστική συσκευασία, να πάμε στο σπίτι των γονιών/πεθερικών να φάμε γαλοπούλα με συγγενείς που βαριόμαστε, με ενοχλητικά ανιψάκια που θα τα ρωτήσουμε για άλλη μία φορά τι τάξη πάνε, με θείους που στερούνται χιούμορ και γελάνε σε λάθος στιγμή, και με μία γιαγιά που πρέπει να τα λες όλα δύο φορές και δυνατά, μπας και ακούσει τον προβαρισμένο καλό λόγο σου “μια χαρά σε βλέπω γιαγιά”…

Δεν σνομπάρω τίποτα από το παραπάνω σκηνικό. Τα έχω κάνει όλα όσα κυνικά περιγράφω -μα όλα- και όχι από μία φορά. Απλά, είμαι χαρούμενη που φέτος είπα “όχι άλλο”. Είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέξει την γιορτή του, και η δική μου γιορτή δεν περιλαμβάνει τίποτα από τα παραπάνω. Φέτος, επιλέγω “Χριστούγεννα”. Φέτος, την παραμονή των Χριστουγέννων θα πάω σε ένα πανέμορφο Μουσείο να δειπνήσω με την οικογένεια του άντρα μου. Θα είναι τόσο χαρούμενος που θα έχει δίπλα του τους γονείς του (ακόμα εδώ και υγιείς), την γυναίκα του (ξεκούραστη) και την κόρη του (ενθουσιασμένη που θα είναι κοντά μας) , όλους τους πιο πολύτιμους της ζωής του, που καμία “παρέα, γενικά” ή “φίλος φίλου” για να συμπληρωθεί το δωδεκάρι δεν θα συγκρίνεται με τα δικά μας Χριστούγεννα.
Και την επόμενη ημέρα, θα ξυπνήσω νωρίς, να μαγειρέψω για τους γονείς μου. Αρκετά χρόνια μαγείρευε η μητέρα μου για εμάς, φέτος θέλω να τους περιποιηθώ εγώ. Θέλω να τους φτιάξω τα καλύτερα και τα νοστιμότερα, και τα ομορφότερα. Θέλω να τους μπουχτίσω από περιποίηση και αγάπη όσο με έχουν μπουχτίσει όλα αυτά και άλλα τόσα, τόσα τα χρόνια και αυτοί. Εγώ θα αγχώνομαι για το αν μου πετύχει η γέμιση της γαλοπούλας στην κουζίνα, όσο ο άντρας μου θα λέει “περί ανέμων και υδάτων” με τον πατέρα μου στο σαλόνι. Θα καταλήξουν στην πολιτική…Η μητέρα μου θα με εκνευρίσει γιατί θα θέλει να αυγοκόψει αυτή την σούπα και θα σχολιάσει την οξύτητα του chutney μου, η κόρη μου θα γράφει ευχαριστήριο γράμμα στον Άγιο Βασίλη, ενδεχομένως για τελευταία φορά, του χρόνου θα είναι πιο ψιλιασμένη. Θα έχω κοντά μου τους γονείς μου (ακόμα εδώ και υγιείς), τον άντρα μου (ξεκούραστο), και την κόρη μας (ενθουσιασμένη που ξυπνήσαμε όλοι μαζί νωρίς), όλους τους πιο πολύτιμους της ζωής μου… Και αν έχουμε και ενοχλητικά ανιψάκια και θείους χωρίς χιούμορ που γελάνε στην λάθος στιγμή, τους θέλω και αυτούς.
Γιαγιά δεν έχουμε, να της φωνάξουμε δύο φορές μπας και μας ακούσει να της λέμε “μια χαρά σε βλέπω γιαγιά”… Και τι δεν θα ‘δινα να είχα…

Δεν έχει καμία σημασία αν συμπαθείτε τους γονείς/πεθερικά/σόγια σας. Όσο τους έχουμε κοντά μας, έχουμε Χριστούγεννα…Και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, καλά “Χριστούγεννα” σε όλους….