ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Επτά χρόνια “φαγούρας” και το φάντασμα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ…

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2007.

Κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί, όπως κάνουμε δύο χρόνια τώρα. Το fake έθιμο που θέλει τη νύφη και τον γαμπρό να κοιμούνται χώρια ένα βράδυ πριν τον γάμο τους το βρίσκουμε πολύ μικροαστικό για τα γούστα μας. Ή για την περίπτωση μας.
Το μόνο έθιμο που τηρούμε είναι αυτό που αφορά το νυφικό, που φυλάσσεται σαν πολύτιμο έργο τέχνης στο σπίτι των γονιών μου.
Παραμερίζουμε λαμπάδες, κουφέτα, μπομπονιέρες, εκατοντάδες γαμήλια δώρα, την υπέροχη ακαταστασία που κατακλύζει τις τελευταίες εβδομάδες σπίτι μας και αποκαμωμένοι από την κούραση και την ακόρεστη αδρεναλίνη των ημερών, πίνουμε χωρίς να μιλάμε τον καφέ μας. Τι να σκέφτεσαι άραγε;
“Τι λες να κάνουμε σήμερα;” με ρωτάς με ένα πονηρό χαμόγελο σκίζοντας στα δύο την σιωπή. Δεν μασάω. “Όλο και κάτι θα βρούμε, πάντα κάτι βρίσκουμε…”
Come on…ποιον πάμε να κοροϊδέψουμε; Σήμερα το απόγευμα στις 7, ενώπιον της εκκλησίας, των οικογενειών μας, και όλων των φίλων μας, θα ενωθούμε με τα “δεσμά” του γάμου, και θα προσευχηθούμε για έναν βίο ανθόσπαρτο…Από μέσα μου, προσεύχομαι να καβατζώσουμε τουλάχιστον την επταετία. Έχω ακούσει τόσους δυσοίωνους θρύλους γι’ αυτή…

ΜΕ-ΤΟΝ-ΑΝΤΡΑ-ΜΟΥ-ΝΙΚΟΛΑ-ΚΑΤΣΑΡΟ

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014.
Ο βίος φυσικά και δεν είναι ανθόσπαρτος. Ποιου είναι για να είναι ο δικός μας; Υπάρχουν μέρες που τεστάρονται οι αντοχές μας. Κάποιες που μπορεί να ξεσπάσει καβγάς για το ποιος ξέχασε να ενεργοποιήσει τον συναγερμό στο σπίτι. Άλλες που δεν υπάρχει όρεξη για πονηρά χαμόγελα να σκίζουν στα δύο την σιωπή. Που την έχουμε πραγματικά ανάγκη τη σιωπή. Ποιος να το ‘λεγε πως μπορεί να τσακωθεί ένα ζευγάρι για το ποιος θα βγάλει βόλτα το σκυλί! Μέχρι και για το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας μας τσακωθήκαμε προχθές, με αφορμή την απόδραση του Ξηρού…

Ξεφυλλίζοντας όμως τις σελίδες των επτά αυτών χρόνων, μπορώ εύκολα να ξεχωρίσω τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Η ιστορία φωτίζεται από τις αλήθειες της. Και ο πρίγκιπας της είναι ακόμα εδώ. Και είναι ακόμα πιο γοητευτικός, παραμένει ευγενικός με την ζωή μας.
Όσους συγγραφείς κι αν έχω διαβάσει, κανείς δεν αποτύπωσε την καθημερινότητα των δύο ηρώων ομορφότερα από εσένα, κανείς δεν τους διέψευσε τόσο καλά…
“Ένας επιτυχημένος γάμος είναι ένα οικοδόμημα που πρέπει να ξαναχτίζεται κάθε μέρα” λέει ο Αντρέ Μορουά. Δεν θέλω αντιπαραθέσεις με τον αγαπημένο κατά τ’ άλλα Γάλλο συγγραφέα, αλλά πολύ ουτοπικό ακούγεται για την δική μου επτάχρονη έγγαμη εμπειρία. Ένας επιτυχημένος γάμος πρέπει να εξελίσσεται μέρα με τη μέρα. Και να κυλάει σαν γάργαρο νερό, συμπεριλαμβανομένων και των κακών στιγμών. “Ο γάμος είναι η τελευταία ουτοπία” μου ψιθυρίζει ο Αλέν Φίλγκενχαϊμερ πονηρά στο αυτί. “Ο γάμος πρέπει συνεχώς να πολεμάει εναντίον ενός φοβερού τέρατος που κατασπαράζει τα πάντα: τη ρουτίνα” συμπληρώνει ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Άσε ρε φίλε…Και γιατί να ψαρώσω με τον Γάλλο λογοτέχνη που κουβαλάει δύο αποτυχημένους γάμους στο ενεργητικό του, αφόρητη μοναξιά, και που δεν δίστασε να προσθέσει τελείως αυθαίρετα στο όνομα του τον όρο “ντε”!
Φίλε μου, δεν πρόκειται για ένα φοβερό τέρας αλλά μία τεράστια αναπαυτική αγκαλιά που αξίζει μόνο σε όσους έχουν την δύναμη και τα κουράγια να την δημιουργήσουν. Και ο δικός μου ήρωας έχει μπόλικες δόσεις και από τα δύο. Και εγώ δεν γουστάρω να παίζω την ηρωίδα φτηνών ρομάντζων με ανθόσπαρτους βίους. Προτιμώ έναν βίο με δύο ήρωες ισότιμους “συμμάχους” που δεν μασάνε από φοβερά τέρατα. Τα έχουν αφήσει πίσω τους πριν επτά χρόνια…
“Τι λες, θα καβαντζώσουμε άλλα επτά;” ,”Πάμε…”

error: Content is protected !!