“Ένα ταξείδι γεμάτο συγκίνηση”…

Ένα ταξείδι γεμάτο συγκίνηση. Ένα “ταξείδι” του Μηνά Γκούμα, που έπεσα τυχαία επάνω του στο facebook (εξ’ ου και η έλλειψη τόνων) για να το διαβάσω και να πλημμυρίσω εικόνες, αναμνήσεις, σκέψεις, νοσταλγία. “Ένα ταξείδι γεμάτο συγκίνηση”, απολαύστε το…

του Μηνά Γκούμα
Μετα απο προκληση που μου εγινε το καλοκαιρι απο τα ανηψια μου να παω στις Σπετσες για την Αρματα, ξεκινησα το περασμενο Σαββατοκυριακο με μεγαλη αγωνια, και ετσι με το ιπταμενο το απογευμα της Παρασκευης, εφθασα στο νησι.
Απο τον Αγιο Αιμιλιανο, εβλεπα το νησι και εσφιγγα τα χερια μου απο χαρα και αγωνια. Ειχα 20 χρονια να παω και φθανοντας ειδα, μια αλλη Σπετσες.
Πιο ζωντανη και πιο λουσατη.
Ο κοσμος ηταν ολος περιποιημενος, κομψος και πολυ ζωντανος. Τα αμαξακια καθαρα λογω της επετειου, με ηλεκτρικα φαναρακια, αντι πετρελαιου, που ειχαν καποτε και οι αμαξαδες με ενα κινητο στο χερι. Παει ο Νικολος, ο Σαραντος, ο Καουμποι. Νεοι τωρα αμαξαδες συνεχιζουν να γκομενιζουν απο ψηλα στην αμαξα και φροντιζουν να καθονται οι νοστιμουλες διπλα τους. Παραδοση…!!.
Παλια παραδοσιακα μαγαζια εχουν κλεισει και στην θεση τους εχουν ανοιξει μπουτικ. Δυστυχως παει το βιβλιοπωλειο του Τσαπαρα, παει και ο Ακασογλου που εβρισκες οτι ηθελες για το σπιτι και το καικι. Παει το περιπτερο της Σοφιας. Ευτυχως το ζαχαροπλαστειο του Παλαιολουγκα, υφισταται και παει καλα και το κρεοπωλειο του Καλογιαννη λειτουργει ,αλλα δυστυχως το καταπληκτικο μαναβικο απενατι,εκλεισε. Γεματα κλαμπακια και μπαρακια η Νταπια. Μαγαζια, παντου και η ψαραγορα στην θεση της,ευτυχως!!.Ο Αλεξανδρης εκλεισε τις βενζινες και τα πετρελαια και εκτισε ενα ασχημο ξενοδοχειο και μαγαζι στο ισογειο.
Δυο νττισκοτεκ ειχε το ’60…. το Twins και το Blueberry προς του Βρελλου.Το Αλωνι προς την Αγ Μαρινα-ηταν ταβερνα-και ο Παραδεισος. Στην Κουνουπιτσα του Πατραλη και στην Νταπια του Λυρακη. Μακαροναδα με σαλτσα απο ψητο…8 δραχμες. Το θυμαμαι γιατι πηγα μια Μεγαλη Παρασκευη και το εφαγα,κρυφα.
Τα πρωινα ολοι στο Παλιολιμανι, ξεψαριζαν τα διχτια και σερβιρε καφεδακι ο Καπελογιαννης απο κατω.Ο Χαραλαμπος ο βρωμιαρης εφτιαχνε πεντανοστινους κεφτεδες με τον διοσμο της αυλης μας που μας ειχε τσακισει και που τηγανιζε στα πιο βρωμικα τηγανια που εχω δει. Η Γιολαντα πιο κατω, η οικογενεια Ζαριφη, η οικογενεια Tree απο τον Kαναδα, ο συγγραφεας και γλυκυτατος Μichel Deon, οι Shultzburger που ειχαν την Herald Tribune, η πριγκιπισσα Μαρινα του Κεντ που με λατρευε και με ταραζε στις αγκαλιες, οι Κουλουβατοι, η Καλλιγα, η οικογενεια Wood, οι Λεμπεση οι Μουστρουφη, η Νατα Μελα, η Μελινα, η Αλικη Διπλαρακου, ο Αδωνης Κυρου, ο Νιαρχος στην Σπετσοπουλα και μεγας ευεργετης του νησιου και τοσοι αλλοι και φυσικα………..ο Μικης Μελας που ειναι ολες μου οι παιδικες διακοπες. Μικης και Σπετσες ειναι ενα και το αυτο. Ωρες στο νερο να βουταμε απο μια μισοβουλιαγμενη βαρκα ξανα και ξανα και παντα αλωνιζαμε ξυπολητοι. Τα παπουτσια μου τα ξαναδινε η μανα μου 27 Σεπτεμβριου, την ημερα που παιρναμε το Νεραιδα να γυρισουμε,διοτι ανοιγε το σχολειο την 1η Οκτωβριου.
Ωρες ατελειωτες να παιζω με τον Βαγγελακη ο γιος του καφετζη του Μπουφη απο κατω με τον αδελφο του τον Γκικα, με τους αγαπημενους μου Ανδρεα, και Ντεμη, τον Jason,τα αδελφια Μανωλη και Σωτηρη που εχουν σημερα το ‘Μουραγιο’, και τον ζαβο τον Γκικα (που του ετρεχαν τα σαλια και τον περαζαν οι περισσοτεροι), μεχρι που σκοτεινιαζε και εβγαινε στο μπαλκονι η Μανα μου και φωναζε:
-Μηναααα,τρωμε.
-Τωρα ερχομαι
-Οχι τωρα…ΤΩΡΑ!!

Περα δωθε ο παγωτατζης τα απογευματα, τσουλωντας το ασπρο ψυγειο του, να φωναζει σαν ντελαλης με την ασπρη ποδια και το καπελακι του..
– Παγωτα η ΕΒΓΑAAA..ξυλακι,πυραυλος και σαααααντουιτς!!!.
Ο γαιδαρος με τα καλαθια γεματα φρουτα και οι ψαραδες μας ανεβαζαν ενα σωρο ψαρια,χταποδια και πινες.
Μια απιστευτη ηρεμια απικρατουσε στο νησι και ολοι λιγο πολυ μετακινουντο με ποδηλατα. Με βεσπα,ελαχιστοι…..5-6 βεσπες θυμαμαι και θυμαμαι και ποιοι τις ειχαν.
Απο νωρις το πρωι ακουγες τα πριονια και τα σβουρακια στους ταρσαναδες και ο Αντωνακας να βαραει τα σφυρια και τα σιδερουργεια να κοπανανε στο αμονι τις λαμες. Τοτε εκτιζαν καικια ,συνεχως. Ολοι αυτοι οι ταρσαναδες εχουν γινει σισι εστιατορια, σημερα.Ο κατηφορος προς την Μπαλτιζα μυριζε λαδια και στην στροφη μολις εμπαινες εκει ηταν οι αντλιες με τα πετρελαια και τις βενζινες, και ο χωματοδρομος ηταν παντα μαυρος απο τις υπερχειλισεις.
Στο δωματιο μου αντανακλουσε ο ηλιος που χτυπαγε στην θαλασσα και μεσα απο τα παντζουρια, στο ταβανι του δωματιου μου. Ξυπνουσα καθε πρωι και χαζευα το ταβανι πανω στο οποιο ετρεμαν οι αντανακλασεις.
Πολλα καικια και πολλες τρατες..Πολυ ψαρι στο νησι και στην γυρω περιοχη.
Σχεδον μια φορα την εβδομαδα με επαιρνε η μανα μου στα πυροφανια. Τον Σεπτεμβριο στα νησακια, διπλα στην Σπετσοπουλα μετα την βροχη για σαλιγκαρια, αλλιως καθε μερα ψαρεμα. Συρτη, παραγαδια, καθετη, για καλαμαρια (μου’χε πιαστει το χερι να ανεβοκατεβαζω την πετονια. Αν χαλαρωνα επεφτε και καμμια φαπα!).
Η νονα μου η Μαγια Καλλιγα με τραβολογουσε για μπανιο,απο δω και απο κει με διαφορα σκαφη. Ποτε με τον Ανιελι ποτε με τον Τζειμς Αιβορι, ποτε με τον Ζιβανσι και τους Ροτσιλντ και τοσους αλλους απιστευτους ανθρωπους που ειμαι πολυ πολυ ευτυχης που ειχα τετοια νονα που με λατρευε και μου γνωρισε εναν σωρο μοναδικους και θρυλικους ανθρωπους. Θρυλικους στην κυριολεξια, που περνουσαν πολυ συχνα απο το νησι, ειδικα για να δουν την Μαγια η τον Πατερα μου. Αυτα ολα,β εβαια, οταν δεν ημουν τιμωρια, διοτι θα ειχα ανεβει σε καμμια σκεπη η επαιρνα το ποδηλατο και εξαφανιζομουν, με εκαναν μαυρο στο ξυλο ΚΑΙ μετα κλειδωμενος στο δωματιο κανα δυο μερες.
Η Κοστα απεναντι, αδεια τοτε απο σπιτια, ηταν συχνος προορισμος σχεδον καθημερινος,και με το καικακι μας,(μια σταλια ηταν και μου φαινοταν μεγαλο) πηγαιναμε απεναντι για μπανιο η πικ νικ με τους Ντεον, συνηθως. Μια ωρα καναμε να φθασουμε και γυριζαμε το απογευμα αργα. Σημερα ειναι ολα κτισμενα εκει γυρω. Τεραστιες βιλες, αλλες πολυ ωραιες και αλλες βγαζουν ματι.
Εκει που τρωγαμε στις εκδρομες, κατω απο τις χαρουπιες, σημερα εχει κτισει ο Κοβας και εχει μετατρεψει το οικοπεδο σε ενα ονειρο, ωφειλω να πω. Μα δεν ειναι ο μονος.Τ οτε ομως ηταν μονον ο Αλεξιου που ανεβοκατεβαζε το αεροπλανακι του και καθομαστε να το χαζεψουμε.
-Ο Αλεξιου!!!, ελεγε ο Πατερας μου
Κατοπιν ηρθαν τα ξαδελφια μου οι Μαυρολεων και σιγα σιγα αρχισε να γεμιζει η ακτη οπου σημερα μενουν και Βασιλεις και νεοπλουτοι, αναμεσα σε πολλους αλλους. Ευτυχως, επι το πλειστον ειναι απο παλια τζακια οι περισσοτεροι. Και ευτυχως, επισης, που τοσο εκει οσο και στις Σπετσες τα καινουργια σπιτια που κτιστηκαν και κτιζονται ειναι και αυτα πολυ κομψα….με ελαχιστοτατες εξαιρεσεις..
Εκει η πολεοδομια, μαλλον κανει καλυτερα την δουλεια της απο καποια αλλα νησια. Φαινεται οτι οι υπαλληλοι εκει, σκεπτονται περισσοτερο το νησι ,απο την τσεπη τους.
Στο Παλιολιμανι και στην Νταπια γεμισε ο τοπος με θηρια σκαφη που να τα χαιρονται οι ανθρωποι, αλλα η ματαιοδοξια δεν εχει ορια, φαινεται. Τρεχει το μυαλο μου και παλι στο ’60.
Δυο κοτερα ηταν αραγμενα τοτε, το ‘Ζητα’ του θειου μου του Θρασυβουλου Βογιατζιδη και το Μαγια. Ολοι οι αλλοι ειχαμε καικια η βαρκες η κανα ταχυπλοο. Μετα ηρθε και το Μαντιανα του ξαδελφου μου και εγιναν τρια. Το θρυλικο Μαντιανα που μας πηγαινε σε ολες τις Ελληνικες θαλασσες καθε καλοκαιρι. Μικρο σχετικα,αλλα βολικο και φορτωμενο με αξεχαστες αναμνησεις και πολλα γλεντια. Μα πολλα γλεντια…

Το περιοχη στο φαναρι εχει κτιστει ολη,και η προσβαση για μπανιο ειναι σχεδον αδυνατη για τον κοσμο. Νεοπλουτοι που εχουν κτισει παντου και δενουν τα τεραστια σκαφη τους απο κατω απο το σπιτι τους με πισινες και ελικοδρομια. Ενα ελικοπτερο θυμαμαι του Νιαρχου που τον πηγαινε το πρωι στον Σκαραμαγκα και το απογευμα τον ξαναεφερνε και του Αλεξανδρου Ωναση στο φαναρι απεναντι, μας, οταν ειχε νοικιασει το σπιτι του Ντεον σαν ερωτικη φωλιτσα με την αγαπημενη του Φιονα.
Τα θαλασσια ταξι δεν σταματουσαν να πηγαινοερχονται προχθες και προσφατως λογω του περιφημου γαμου του Μαρτινου, τα νησι γεμισε αυτοκινητα.
Παρεπιπτοντως ο γαμος ηταν καταπληκτικος, οπως εμαθα απο πρωτο χερι και δεν ειχε να ζηλεψει τιποτα απο εναν γαμο στο Μοντε Καρλο.
Πολυ καλο για το νησι, που παρολες τις απαιτησεις και απαγορευσεις, των νεονυφων, ωστε ο κοσμακης να μην πλησιασει καν στην περιοχη του γαμου, χαρηκαν οι ντοποι γιαυτο που συνεβαινε στο νησι και δεν δυσφορησαν.
Οπως παντα και ως γνωστοι αχαριστοι και ζηλοφθονες οι Σπετσιωτες, το πλειστον, εσπευσαν μερικοι χαζοι(μου το’παν και ευχομαι να σας λεω ψεματα) να ετοιμασουν μια γερη μηνυση στους Μαρτινους,(που ευχομαι να μην προχωρησει)για ολα αυτα του γαμου ,οπως ακριβως εκαναν και στον Βασιλια με τον γαμο του πριγκιπα Νικολαου και ετρεχε στα δικαστηρια ο ανθρωπος και πληρωνε αποζημιωσεις.
Μεχρι τωρα, ως φαινεται τα εχουν παει καλα οι Σπετσιωτες. Καλο ειναι οι λιγοι ανεγκεφαλοι να εμποδιστουν στο μελλον, ωστε να μην γινουν ομαδικως ρεζιλι.
Οι Σπετσες ηταν ανεκαθεν κοσμοπολιτικο νησι, παλαιοτερα ομως ηταν πιο ηρεμα τα πραγματα, πιο κομψα.Υπηρχε φινετσα ασχετως το χρημα που υπηρχε και τοτε. Σημερα υπαρχει χλιδη, και απιστευτος πλουτος, αλλα οχι ιδιαιτερη φινετσα.
Η Ζωγερια παντα καταπρασινη αφου ολα εκει γυρω ανηκουν ευτυχως στον Ροτσιλντ και στο Νιαρχο και καποια στην Σχολη. Ο γιος της Λουλας, που εχει την μοναδικη ταβερνα, μαγειρευει την απιστευτη μακαροναδα της μανας του με κοτοπουλο, αλλα απο φρεσκα εισαγωγης κοτοπουλα,πλεον. Η Λουλα ειχε δικες της κοτες, οι οποιες σεργιανιζαν κατω απο τα τραπεζια και κανα δυο κατσικες πισω απο το μαγαζι για το γαλα και το τυρι.

Μια βολτα προς την Ξυλοκεριζα που σημερα λεγεται ‘πισινα’ και βουτιες στα απιστευτα νερα, ολη μερα. Αχ,τι ωραια μερα ηταν αυτη. Ευτυχως τα ανηψια μου ειναι τρομερα καλοπερασακηδες και μερακληδες και ειχαν ετοιμασει δυο νοστινοτατα μεζεδακια και με δυο bloody Marys ηρθε και εδεσε με τον ηλιο να βαραει και την υπεροχη …μοναδικη θαλασσα!!!.Τυρκουαζ!!!

Περνωντας ανοικτα απο το κτημα του πατερα μου στις Αγριοπετρες, ειδα οτι ειναι χωρισμενο πια σε δυο-τρια κομματια και ο εξυπνοτερος εχει παρει την παραλια και εχει κτισει ενα απιστευτο σπιτι…η σπιτια και εχει δεσει στον μωλο του το μοναδικο perrini ιστιοπλοικο του.
Το παλιο εργοστασιιο του Δασκαλακη,εχει γινει ξενοδοχειο ‘Τα νησια’…πολυ Μαιαμι κατασταση, αλλα ωραιο και το μοναδικο Ποσειδωνειο στεκει αγερωχο και υπερηφανο και ανακαινισμενο. Μπραβο στους καινουργιους ιδιοκτητες. Σαν ναναι εχθες και να βλεπω την Ουρανια Βουρακη με τα δυο ασπρα πουντλ σκυλακια της στην βεραντα του ξενοδοχειου να μου φωναζει:
-Ειναι δω η μανα σου;.Πες της οτι θαρθουμε αυριο το βραδυ να την δουμε!.
Μαθαινω οτι ολοι αυτη η καινουργια ταξις πραγματων, εχει μεν αλλαξει και ανεβασει το νησι, αλλα και εχει πολλες απαιτησεις. Μεχρι και σημερα, στην περιοχη, βασιλιας παραμενει ο Νιαρχος και απαιτησεις ποτε δεν ειχε, αλλα παντοτε εβγαζε πολλα λεφτα για το νησι, χωρις ανταλλαγμα. Οσοι και να ερθουν στις Σπετσες η στο Πορτο Χελι, ο απολυτος αρχων θα ειναι ο Νιαρχος με την υπεροχη Σπετσοπουλα και ολοι οι αλλοι θα ακολουθουν καταιδρωμενοι απο μακρυα. Ακομη θυμαμαι την ‘Κρεολη’(η επιτομη της κομψοτητας) ακομη και το ‘Μαρια’ που πηγαινοφερνε τους εργατες του.
Το οικοπεδο του Κουτση, το τεραστιο αυτο οικοπεδο που ηταν γεματο ελιες και μοσχαρια. Καθομουν και τα χαζευα και τα χαιδευα. Σημερα κτιστηκε σχεδον ολο και ονομαζεται ‘οικισμος Πιτιουσα’.
Με λυπη μου επισης, ειδα στο νεκροταφειο του μοναστηριου των Αγιων Παντων, ποσοι εχουν πεθανει!!.Ειχα πολλα χρονια να παω στον Πατερα μου και καθησα κατω απο ενα κυπαρρισι για ωρα χαζευοντας τον ταφο του.
Το πατρικο μου ηταν σε μια διαφορετικη κατασταση απο οτι ηταν οταν ζουσα εκει.Τωρα το εχει αλλαξει η αδελφη μου και ελαχιστα μου θυμιζει πλεον,το σπιτι που εζησα. Μια συρταριερα, ενα κουτι απο πουρα στην αποθηκη πεταμενο με τον γραφικο χαρακτηρα του πατερα μου..’ρουλεμαν για κομπλερ βιντζιου’, λιγοι φελλοι απο διχτια δεμενοι ολοι μαζι και κρεμασμενοι σε ενα καρφι, η βρυση που πλεναμε τα σκυλια, οι ζωγραφιες στο ταβανι και τα παλια κομοδινα με το ντουλαπακι στο κατω μερος που βαζαμε το καθικι!!. Ολα τα αλλα αλλαγμενα. Γυρισα την πλατη μου και εφυγα, μην υποφεροντας αλλες αναμνησεις και λυπημενος για το ποσο ερημο ειναι πια αυτο το σπιτι, μια και εκ των πραγματων δεν μπορει η αδελφη μου να πηγαινοερχεται απο την Νεα Υορκη, καθε τρεις και λιγο, οπως εκαναμε εμεις απο την Αθηνα, σχεδον καθε ΠΣΚ, σχεδον.
Η Αρματα ηταν μια μεγαλοπρεπης γιορτη, που ανεβαζει το νησι πολυ. Λαος…πολυς λαος!!!.Το νησι ηταν πολυ ζωντανο και οι απειρες παρεες και το κεφι κρατησαν ως το πρωι. Ασχετως αν με ζαλιζει ολο αυτο, πια και ζω στην ησυχη Ανδρο που θυμιζει Σπετσες του ’60, η φασαρια δεν με ενοχλησε καθολου, διοτι ετσι ζουσαμε και τοτε ολο το βραδυ, με τους μεθυσμενους και τα αμαξακια να πηγαινοερχονται μπροστα στο σπιτι μου.
Οι Σπετσες για μενα θα ειναι παντα η αγαπημενη μου πατριδα, η ζωη μου η ιδια η ιστορια μου και περιμενω ποτε θα ξανακαθησω με την αδελφη μου στην βεραντα μας και να ξαναθυμηθουμε τα παλια.
Στα πυροτεχνηματα, κατασυγκινηθηκα, διοτι θυμηθηκα τον Πατερα μου, που μας εβαζε στην βαρκα μας,τον ‘Γιαννακη’, και σιγα σιγα φθαναμε κοντα στην αρματα και παρακολουθουσαμε τα μπαμ μπουμ απο κοντα.
Συναντησα κοσμο πολυ που χαρηκαν πολυ που με ειδαν,εγω τουλαχιστον, ναι και ειπαμε πολλα, μα μια πολλη ευχαριστη συναντηση ηταν του Θαναση και της Αγγελικης. Λυπημενοι με τον γιο τους που προ ημερων μπαρκαρησε στα βαπορια, πηγα και τους ειδα για λιγο.
Χρονια εργαζομενοι στο σπιτι του καθηγητη Γιαννη Γιωργακη, πρωην διευθυντης της Ολυμπιακης και προσωπικο φιλο του Ωναση, συμεχιζουν και προσεχουν το σπιτι παρολα τα προβληματα υγειας του. Αλλοι ανθρωποι,που δεν το βαζουν κατω γιατι αγαπουν αυτο που κανουν.
Οι ανθρωποι με εντυπωσιασαν με τον σεβασμο που μιλουσαν για τον εργοδοτη τους και την αγαπη που του ειχαν. Τι μεγαλειο να εχεις πιστους εργαζομενους στην δουλεψη σου. Αυτοματως ειναι ΚΑΙ καλοι, μα και πιστοι, βεβαιως, φιλοι σου. Ζητησα να δω το σπιτι και με πολυ ευλαβια, (κυριολεκτω), με γυρισαν γυρω γυρω, και μου εξηγουσαν το ενα και το αλλο, χαμηλοφωνως!!!!. Ηταν το πιο κομψο σπιτι που εχω δει στο νησι, μα και απο τα πιο κομψα της ζωης μου. Μικρο, τριοροφο, αλλα τα επιπλα και τα αντικειμενα ηταν μοναδικα.
Απιστευτες ανεκδοτες φωτογραφιες και αφιερωσεις απο Βασιλεις, Τσωρτσιλ,
Αθηναγορα, Ωναση κλπ κλπ. Ευχαριστησα τους ανθρωπους διοτι σιγα σιγα επρεπε να κατηφορησω για την Νταπια. Ηταν ωρα για την επιστροφη.
Το ηλιοβασιλεμα υπεροχο και καθομουν μεχρι να ερθει το πλοιο χαζευοντας γυρω γυρω τα παντα, ωστε να χορτασω το καθε τι,που ποιος ξερει ποτε θα ξαναδω. Ο κοσμος ειχε φυγει και το νησι ειχε αδειασει απο τα σκαφη. Σιγα σιγα μαζευαν τις σημαιες και τα στολιδια.The party was over.
Οι τρεις μερες αυτες μου γεμισαν τις μπαταριες λιγο. Εικοσι χρονια ειναι πολλα,για να τις γεμισουν τελειως.
Oι Σπετσες για μενα ειναι ενα σωρο πραγματα. Το σπιτι μου, μια εκδρομη στον Προφητη Ηλια, οι ανθρωποι που ηταν μαζι μας τοσα χρονια, οπως ο Γιαννης μας ο πουνεντης οπως τον λεγαμε, ηταν η Μαιρη Κατσωρη, ο θειος μου ο Βασιλης ο δημαρχος…ο θεοκουφος, η αδελφη μου, βεβαια,οι Ντεον και η Μαγια, το κοκκινο ποδηλατο μου, ο Λουκας Μπαρδακος, οι  Σχολες, οπως την λενε την Αναργυρειο, τον καθηγητη μου Σταματιου και την γυναικα του Ματινα την οδοντιατρος, το Νεραιδα, το Εξπρες, το Καμελια και ο Πορτοκαλης Ηλιος,το φαναρι απεναντι απο το σπιτι μου, η Λιλετ Μποταση, το Φιγκαρο, ο Θοδωρης ο Κουλουβατος , η Τονια Λεμπεση και ο παντα ‘αδελφος’ στην κυριολεξια Μανωλης Μαυρακης, που εφυγε νωρις ο γλυκος μου….μα πανω απ’ολους ο Πατερας μου. Εκεινος ηταν ολη Σπετσες μαζι. Ενα και το αυτο. Ηταν η μεγαλη του αγαπη.
Ωφειλω ενα μεγαλο ευχαριστω στους καταπληκτικους οικοδεσποτες μου, τον
Κωνσταντινο και την Μινα, αλλα και την παρεα του καταπληκτικου και αγαπητου μου Παναγιωτη που μας επνιξε με τα πουρα του.
Μπραβο Σπετσιωτες…ειστε καταπληκτικοι.
Και του χρονου!!