Το μαγικό στην μεταξύ μας σχέση είναι αυτή, η καθημερινή μας επαφή, η καθημερινή μας αλληλογραφία και φυσικά, η αμεσότητα αυτής της σελίδας, την οποία δεν είχα ζήσει σε κανένα από τα περιοδικά με τα οποία συνεργαζόμουν. Κάθε πρωί, μαζί με τον πρώτο καφέ της ημέρας, ανοίγω το pc μου και βρίσκω τα εκατοντάδες μηνύματα σας, σα να είμαστε μία παρέα, φίλες που ζούμε μαζί την καθημερινότητα μας, που μεγαλώνουμε μαζί τα παιδιά μας, μαγειρεύουμε μαζί το φαγητό του σπιτιού, επιλέγουμε παρέα τα ρούχα που φοράμε από το πρωί έως το βράδυ, που δίνουμε τα ραντεβού μας, και συμβουλές η μία στην άλλη.
Και οι ερωτήσεις σας…Οι οποίες εφέτος, αυτό το περίεργο, πρωτόγνωρο για εμάς τους Έλληνες καλοκαίρι , εστιάζονται στο πως και από που αντλώ όλη αυτή την αισιοδοξία, το χαμόγελο μου, τα κουράγια μου…Στον τρόπο που καταφέρνω να αντιστέκομαι στον αρνητισμό και στις δυσοίωνες ειδήσεις, και να κάνω την δική μου προσωπική επανάσταση μέσα από στιγμές που πρέπει, που οφείλουν να γίνουν μαγικές. Να βρω τρόπους, μέσα από τις λέξεις, μέσα από μία φωτογραφία, να μεταδώσω όλη αυτή την αισιοδοξία σε εσένα, που όπως και εγώ, ανοίγεις το πρωί με τον πρώτο καφέ της ημέρας το pc σου, και χαζεύεις αυτήν εδώ την σελίδα.
Να χαμηλώσω -με όση δύναμη διαθέτω- το επικριτικό δάχτυλο της Ευρώπης που στέκει ως αυστηρός δάσκαλος πάνω από το κεφάλι μου, και να την καλωσορίσω με το χαμόγελο και τις επιλογές μου στο μοναδικό καλοκαίρι της δικής μου χώρας. Της Ελλάδας.
Δεν εθελοτυφλώ λόγω ανοησίας αλλά επειδή πλέον δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η μόνη μας επιλογή, ο μονόδρομος μας είναι να συνεχίσουμε να ψάχνουμε ανάσες δροσιάς και να προσπαθήσουμε να κάνουμε δειλά δειλά την επιστροφή στην κανονικότητα μας…
Η κανονικότητα μας λοιπόν εδώ στο νησί, είναι ίδια με αυτή που περάσαμε από τα παιδικά μας χρόνια σε αυτά της εφηβείας, και με πολλές τρικλοποδιές, στην ενήλικη ζωή μας. Και την ζούμε από τα παιδικά μας χρόνια με τους ίδιους φίλους. Περνάμε όλη μας την καθημερινότητα μαζί, τις Παρασκευές έρχονται και οι άντρες μας για δύο-τρεις μέρες, έως τις δικές τους καλοκαιρινές διακοπές.
Χθες Τετάρτη, αυτές οι παιδικές -και κανονικές- φίλες μαζί με τα παιδιά μας πλέον, πήγαμε στο Palms στο Ποσειδώνιο για ένα ποτό δίπλα στους φοίνικες, για να δειπνήσουμε στο “Freud Oriental”, δίπλα στα δέντρα με τις ελιές. Όχι επειδή αυτή είναι η “κανονικότητα” μας. Μέρος της δουλειάς μου είναι και όλα αυτά τα υπέροχα δείπνα στις ακόμη πιο υπέροχες βεράντες.
Αλλά όταν νιώθω το επικριτικό δάχτυλο της Ευρώπης να στέκει ως αυστηρός δάσκαλος πάνω από το κεφάλι μου, του ανταποδίδω αυτές εδώ τις εικόνες…Εικόνες με τα χαμόγελα των παιδιών μας, με τη συντροφιά των παιδικών μας φίλων, με όλο το γαλανόλευκο στην αγκαλιά μας, με αρώματα Ελληνικά και τις παιδικές μας γεύσεις, που ακόμη τις νιώθουμε στον ουρανίσκο σαν ένα αμυγδαλωτό πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη. Το υπέροχο αμυγδαλωτό των Σπετσών…
Follow me…
Ο metre μας προτείνει να ξεκινήσουμε με Kani Salad, Spicy Tuna Tartar, Kyrodai Zuke (φιλετάκια τσιπούρας στο wok), Tempura, να συνεχίσουμε με Nigiri σολομό και χέλι, Sashimi σφυρίδα και να ολοκληρώσουμε το δείπνο μας με τα εξαιρετικά Rolls του Freud….
…Αλλά όταν νιώθω το επικριτικό δάχτυλο της Ευρώπης να στέκει ως αυστηρός δάσκαλος πάνω από το κεφάλι μου, του ανταποδίδω αυτές εδώ τις εικόνες…Εικόνες με τα χαμόγελα των παιδιών μας, με τη συντροφιά των παιδικών μας φίλων, με όλο το γαλανόλευκο στην αγκαλιά μας, με αρώματα Ελληνικά και τις παιδικές μας γεύσεις, που ακόμη τις νιώθουμε στον ουρανίσκο σαν ένα αμυγδαλωτό πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη. Το υπέροχο αμυγδαλωτό των Σπετσών…