ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Δέκα χρόνια παντρεμένη μαζί σου…

Και να που σήμερα κλείνουμε δέκα χρόνια παντρεμένοι. Ποιος να μας το έλεγε… Όχι πριν δέκα χρόνια, εκείνο το Σάββατο του Ιανουαρίου που “ενώσαμε τις ζωές μας”. Λίγο πιο πριν. Τότε που βρήκαμε ο ένας τον άλλον. Τότε που καταλάβαμε. Τότε που δύο φαινομενικά διαφορετικοί άνθρωποι ανακάλυψαν τόσα πολλά κοινά που σχεδόν τρόμαξαν. Όχι, δεν βρήκαμε το “άλλο μας μισό”. Δεν το ψάχναμε ποτέ άλλωστε, ολοκληρωμένοι άνθρωποι ήμασταν και εσύ και εγώ. Όμως, ήταν ξεκούραστη αυτή η συνάντηση. Ανακουφιστική. Απρόσμενη και πολυαναμενόμενη. Αγαπηθήκαμε. Όχι τρελά και παθιασμένα. Όχι σαν τις αγάπες τις μυθιστορηματικές. Έμπνευση καταραμένου συγγραφέα. Ή δημιούργημα εφηβικού ημερολογίου. Αυτές τις αγάπες που δεν έχουν ποτέ, δεν αντέχουν να έχουν “αίσιο” τέλος. Δεν θα το επέτρεπες ποτέ για εμάς. Και το χαρτί και το μελάνι δικό μας ήταν πάντα, και ναι, εμείς ξέρουμε να γράφουμε όμορφες ιστορίες. Ίσως να είναι πως ποτέ δεν φοβηθήκαμε να “υποχωρήσουμε”, να “συμβιβαστούμε”, να καλοδεχθούμε και κάποια “κλισέ”. Με ξέρεις τόσο καλά… Μέχρι και στις κακές μας και στις στραβές μας, ξέρεις μέχρι που θα φτάσεις, μέχρι που να μου την σπάσεις. Πόσο να με εκνευρίσεις. Φυσικά και μου την σπας και με εκνευρίζεις. Για λίγο, ποτέ για πολύ.
Αγαπηθήκαμε. Όχι τρελά και παθιασμένα. Ουσιαστικά. Αληθινά. Τόσο ουσιαστικά και αληθινά που κάθε μέρα αυτή η αγάπη δυναμώνει όλο και πιο πολύ. “Τι όμορφα που ήταν πριν δέκα χρόνια…”, “Τώρα είναι πιο ωραία…”, θυμάσαι; Μόλις προχθές το είπαμε. Ίσως να είναι που είσαι η καλύτερη παρέα του κόσμου. Ίσως να είναι που γελάμε. Αλλά και που ξέρουμε να απολαμβάνουμε τις σιωπές μας. Δεν τις φοβηθήκαμε ποτέ. Και ξέρουμε να δραπετεύουμε. Όχι από την ρουτίνα μας, όχι από την καθημερινότητα μας. Όχι από την ζωή μας. Από ό,τι μας ενοχλεί. Όταν νιώσουμε ενοχλημένοι, φεύγουμε. Μόνο εσύ και εγώ. Ούτε η Ελμίνα δεν χωράει τότε στην συντροφιά μας.

1eaf94efe2863e9e4f6b2a7b1369f58a

Ίσως είναι η σιγουριά που νοιώθουμε ο ένας για την αφοσίωση του άλλου. Ολοκληρωτική. “Ποτέ δεν ξέρεις”, “Ποτέ δεν πρέπει να σε νοιώσει ο άλλος δεδομένο”, φωνές, θόρυβος… Φυσικά και ξέρεις. Και αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, πάντα ήξερες στην ενήλικη ζωή σου. Είναι όλα τόσο ρόδινα; Όχι βέβαια. Αν ήξερες πόσο κακές λέξεις λέω καμιά φορά από μέσα μου, θα γέλαγες. Θα σοκαριζόσουν στην αρχή, και μετά θα γέλαγες. Μαζί θα γελάγαμε. Ίσως πάλι να είναι που με ό,τι καταπιανόμουν, ήσουν δίπλα μου. Όχι απλά δίπλα μου. Με υποστήριζες, με ενθάρρυνες, μου άπλωνες πάντα το χέρι να πιαστώ να ξεκουραστώ, όταν έψαχνα να βρω την ματιά σου να πάρω κουράγιο, ήταν πάντα εκεί. Τόσο βαθιά και τόσο έντονη… Όταν νόμιζα πως δεν θα τα καταφέρω, εσύ ήσουν εκεί για να διώξεις την κάθε αμφιβολία. Και με τι δεν έχω καταπιαστεί, και εσύ πάντα εκεί. Με καμαρώνεις. Σε αγαπώ. Ίσως είναι η κοινή αισθητική μας. Η ευγένεια που αντιμετωπίζουμε την σχέση μας. Μου είπες κάποτε: “Τόσα χρόνια μαζί, δεν έχω κάνει ποτέ ούτε έναν χαρακτηρισμό”. Πράγματι. Είσαι ο πιο ευγενικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου, το ξέρεις; Σε αγαπώ πολύ.
Δέκα χρόνια παντρεμένοι λοιπόν λέει σήμερα το ημερολόγιο και εμείς δεν θα κάνουμε κάτι “special” για να το γιορτάσουμε. Και εσύ και εγώ θα το βρίσκαμε πολύ μικροαστικό. Θα ξυπνήσουμε σήμερα το πρωί, θα μου δώσεις άλλο ένα υπέροχο φιλί. Θα έρθει ο καυστηρατζής να φτιάξει το boiler. Θα με ρωτήσεις τι θα φάει σήμερα το παιδί. Θα σου υπενθυμίσω να στείλεις τα δύο πακέτα μου με το courier. Θα μου στείλεις ένα όμορφο μήνυμα από το γραφείο. Θα χαμογελάσω, θα σου απαντήσω πονηρά. Το βράδυ θα πάμε στο πάρτι του Γιάννη. Μπορεί να πιούμε σαμπάνια, μπορεί και όχι. Και θα είναι η ομορφότερη επέτειος του κόσμου. Και η πιο ρομαντική. Γιατί θα είναι η δική μας. Γιατί έτσι είμαστε εμείς.

error: Content is protected !!