ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Άλλη μία πρώτη σου (μου) φορά…

Τρία χρόνια τώρα σε φωτογραφίζω στην πόρτα του σπιτιού, καθώς την αφήνεις πίσω σου για να πας “πρώτη μέρα στο σχολείο”. Τρεις “πρώτες φορές”, η κάθε μία με τις δικές της αγωνίες, τους δικούς της δισταγμούς, την δική της χαρά, την δική της συγκίνηση.

Πέρασαν τρία χρόνια...

Πέρασαν τρία χρόνια…

 

Πόσες "πρώτες φορές" σε αυτήν εδώ την πόρτα...

Πόσες “πρώτες φορές” σε αυτήν εδώ την πόρτα…

Σήμερα, από την στιγμή που ξύπνησες και άνοιξες τα πελώρια μάτια σου, ήξερες. Ήξερες πως όλα από σήμερα θα είναι διαφορετικά. Στο πιο πολύ τους, στο πιο μεγάλο, τα πάντα στον υπερθετικό.
Καινούργιο σχολείο. Α’ Δημοτικού. Καινούργια στολή.
Ο πατέρας σου σε συνοδεύει στην –καινούργια– στάση του –καινούργιου– πούλμαν, εγώ φεύγω για να σε συναντήσω στο σχολείο για τον Αγιασμό. Άλλο ένα “κλικ” στην φωτογραφική μου μηχανή πριν σου αφήσω το χέρι.

Καλή πρόοδο πρωτάκι μου...

Καλή πρόοδο πρωτάκι μου…

 

PROTI MERA SCOOL BUS“Μαμά, θα ξέρω κανέναν στο πούλμαν;” Η απάντηση μου βγαίνει έστω και με έναν κόμπο στον λαιμό, γρήγορα: “Μπορεί και όχι. Αλλά κανείς δεν γνωρίζεται ακόμα με κανέναν, σήμερα είναι μία μεγάλη μέρα. Άντε πήγαινε στους καινούργιους σου φίλους, θα σε περιμένω να μου πεις όλα τα νέα!”
Η αληθινή απάντηση όμως, είναι άλλη…
Δεν θα ξέρεις κανέναν μωρό μου. Και τα παιδιά θα είναι πάρα πολλά, το σχολείο είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πήγαινες. Και το πούλμαν αυτό, δεν θα σε πάει απλά στο νέο σου σχολείο. Θα σε πάει στη νέα σου ζωή που απλώνεται σαν πελώριος ουρανός μπροστά σου. Τόσα χρόνια σου τον κρατάω ξάστερο. Με τον ήλιο να λούζει τις μακριές σου μπούκλες, να μην αφήσει κανένα σύννεφο να ρίξει τις γκρίζες ανταύγειες του στον φωτεινό σου ορίζοντα.
Ναι, θα φοβηθείς σήμερα. Γιατί όλα θα σου είναι άγνωστα. Θα σε κατευθύνουν στον στίβο του σχολείου, στον στίβο της ζωής. Τα χειλάκια σου θα τρεμοπαίξουν, τα μάτια σου θα ψάχνουν να με βρουν. Εκεί θα είμαι μωρό μου. Θα φοράω λευκό φόρεμα για να με βρεις πιο εύκολα…
Εσύ, θα στέκεσαι με την μπλε σου στολή και τα καινούργια σου παπούτσια μπροστά μπροστά, μαζί με όλα τα “πρωτάκια”. Τα λεπτά σου πόδια θα σε παροτρύνουν να συνεχίσεις αυτή τη διαδρομή. Συνέχισε!
Θα σας χειροκροτήσουν όλοι για να σας καλοδεχτούν, εσύ θα προσπαθήσεις να βάλεις το χεράκι σου στην χούφτα της καινούργιας σου δασκάλας. Μην διστάζεις.
Θα ακούσεις τον Εθνικό Ύμνο, θα κυλήσει ένα δάκρυ. Δεν ξέρω αν θα είναι το δικό σου ή το δικό μου, την ίδια γεύση θα έχει άλλωστε. Μόλις τελειώσει ο Αγιασμός, μόλις τελειώσουν και οι λόγοι, θα ξεσπάσεις πλέον σε κλάματα. Εκεί θα είμαι, θα έχω μαζί μου χαρτομάντιλα και μία πελώρια αγκαλιά.
“Μαμά, πάμε σπίτι…”, “Μα σήμερα είναι η καλύτερη μέρα όλης της χρονιάς!”. Μα και πάλι η αλήθεια είναι άλλη.
Σήμερα είναι η πιο δύσκολη μέρα. Το βλέπεις και στα μάτια όλων των υπόλοιπων συμμαθητών σου, όλα τα “πρωτάκια” το ίδιο νοιώθουν, νιώθεις κάπως καλύτερα.
Σου δίνω ένα μεγάλο φιλί, γρήγορα για να μην συγκινηθείς -συγκινηθώ- και άλλο. Σε ακούω να με φωνάζεις, μα δεν γυρίζω. Σκουπίζω το δάκρυ σου από το μάγουλο μου. Προχωράω αποφασιστικά προς την πύλη του σχολείου. Η φωνή σου απομακρύνεται. Πήγαινε καρδιά μου, αυτή η πελώρια διαδρομή ανήκει πλέον σε σένα…

Αφιερωμένο σε όλα τα πρωτάκια…

error: Content is protected !!