Χθες το βράδυ, μόλις κοίμισα την Ελμίνα, ξαπλωμένη στον καναπέ και με το ipad στα χέρια, σε μία ώρα που -προέκυψε- εντελώς δικιά μου, μπήκα και καθάρισα τα spam των μηνυμάτων μου στο fcbk. Ξέρετε, αυτά με την ένδειξη (+99) στα μηνύματα μας. Εκεί που πάνε και όλα τα μηνύματα μας από ανθρώπους που δεν είμαστε fcbk friends, απλά ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μας, και επειδή ο λογαριασμός μας δεν αναγνωρίζει τα ονόματα τους, τοποθετεί τα μηνύματα τους σε αυτόν τον περίεργο χώρο, με την ένδειξη (+99).
Anyway, bla, bla, bla, το θέμα είναι πως σε αυτόν τον περίεργο χώρο βρήκα 99+ μηνύματα αναγνωστών που με ρωτούσατε τα πάντα σχετικά με την διακοπή μου από τη συνήθεια του τσιγάρου! Μηνύματα που ξεκινούσαν από τις 22 Σεπτεμβρίου έως και χθες, και με ρωτούσατε πως νιώθω, αν συνεχίζω να είμαι smoke free, αν βαράω κρίσεις, αν έχω δει κιόλας αλλαγές στην ζωή και στην καθημερινότητα μου…
Τα πιο συγκινητικά μηνύματα είναι αυτά που μου λέτε πως στάθηκα η “έμπνευση” και η “δύναμη” για να το κόψετε. Ποιος να μου το ‘λεγε… “Έμπνευση” και “δύναμη” εγώ, που έως τις 22 Σεπτεμβρίου κάπνιζα γύρω στα δύο πακέτα ημερησίως. Και δεν μπορούσα να φανταστώ μία ώρα από την ζωή μου χωρίς τσιγάρο!
Κάποιοι με ρωτάτε γιατί δεν γράφω πια για την πορεία της προσπάθειας μου, γιατί δεν καταγράφω το “Ημερολόγιο” της διακοπής του τσιγάρου. Έως και βιβλίο μου είπατε να γράψω! Οι περισσότεροι από εσάς με ρωτάτε αν μου λείπει. Και φυσικά, το όνομα και το τηλέφωνο του βελονιστή που με βοήθησε…
Λοιπόν… Καταρχήν, σταμάτησα να γράφω όσο συχνά έγραφα για την πορεία των προσπαθειών μου γιατί θεώρησα πως δεν είχε πια νόημα. Από ένα στάδιο και μετά, νομίζω από την 10η μέρα και μετά (αλλά αυτό διαφέρει για τον καθένα), όλα αρχίζουν να κυλούν πιο εύκολα, ο οργανισμός αρχίζει να μπαίνει σε διαδικασία νέων “συνηθειών”, η επιθυμία καταλαγιάζει. Δεν φεύγει. Καταλαγιάζει. Έτσι, ενώ εσύ προσπαθείς να τοποθετήσεις την ζωή σου σε μία νέα βάση, ξέρεις βαθιά μέσα σου πως αυτό ήταν, το έχεις κόψει, γλίτωσες από αυτό, τελείωσες, όμως δεν τολμάς να το ξεστομίσεις. Δεν τολμάς να το πιστέψεις…Κι όμως, είναι αλήθεια, και για τις αλήθειες σου θέλεις να περάσει λίγος καιρός για να μιλήσεις.
Σήμερα λοιπόν, είμαι στον ένα μήνα, 12 ημέρες και 22 ώρες χωρίς τσιγάρο. Από ότι με πληροφορεί το app μου, είμαι 1.031 ώρες smoke free και έχω γλιτώσει 1.504 τσιγάρα που δεν έχω καπνίσει! Είναι τρομακτικοί αυτοί οι αριθμοί αν κάτσεις να τους σκεφτείς…Και οι αλήθειες μου είναι οι εξής:
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα. Και αν έχουμε -φαινομενικά- την υγειά μας, δεν την πολυσκεφτόμαστε, δεν ανησυχούμε για αυτή. Έτσι, η μεγαλύτερη μου χαρά που έκοψα το τσιγάρο δεν είναι για λόγους υγείας. Στο μυαλό μου την υγεία μου δεν μπορεί να μου την διασφαλίσει κανείς. Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι που βρήκα την ελευθερία μου! Την οποία μου είχε στερήσει πλήρως η εξάρτηση μου στο τσιγάρο.
Ό,τι κι αν έκανα, το μυαλό μου ήταν πάντα στο πότε θα “δραπετεύσω” από αυτή την δραστηριότητα για να πάω να καπνίσω. Και ως μητέρα, οι πιο πολλές “αποδράσεις” -ντρέπομαι που το λέω- ήταν από την κόρη μου…
Ήμασταν στο αυτοκίνητο για να πάμε στο μάθημα μπαλέτου, πιάνου, μία εκδρομή, οπουδήποτε, μου μιλούσε, και εμένα το μυαλό μου ήταν στο πότε θα φτάσω για να καπνίσω. Επιστρέφαμε σπίτι, ήμασταν αγκαλιά (πως μύριζα άραγε;), μιλούσαμε, διαβάζαμε, και εμένα το μυαλό μου ήταν πότε θα την αφήσω για να βγω στην βεράντα να καπνίσω. Έτρωγα ένα συγκλονιστικό φαγητό στο εστιατόριο και εγώ σκεφτόμουν πότε θα τελειώσω για να βγω στο πεζοδρόμιο και να καπνίσω. Ταξίδευα με το αεροπλάνο και εμένα το μυαλό μου αντί να ταξιδεύει στις ομορφιές του προορισμού μου, ήταν κολλημένο στο πότε θα προσγειωθώ για να μπω σε αυτό το τρισάθλιο, τριτοκοσμικό κουβούκλιο -που λέγεται καπνιστήριο, δεν αερίζεται απλά εξαερίζεται-, και να καπνίσω. Ή να βγω άρον άρον στον εξωτερικό χώρο των αφίξεων -χωρίς καν τις βαλίτσες μου καμιά φορά-, και εκεί έξω στο κρύο, στα όρθια, δίπλα στα γεμάτα ξένα αποτσίγαρα τασάκια, να ανάψω ένα, και μετά και άλλο ένα τσιγάρο…Πόσες και πόσες ιστορίες της στερημένης ελευθερίας μπορώ να θυμηθώ…
Αυτή είναι λοιπόν -τουλάχιστον για εμένα- η μεγαλύτερη χαρά: η ελευθερία του ότι δεν το σκέφτομαι, δεν βασανίζει διαρκώς το μυαλό μου!
Φυσικά, θα μπορούσα να αναφερθώ και σε όλες τις κλισέ-χαρές όπως η ποιότητα της επιδερμίδας μου, των μαλλιών μου, η καθαρή αναπνοή μου, οι αντοχές μου και χίλια άλλα τόσα όμορφα μεν, κλισέ δε. Όμως, επειδή είμαι πρώην καπνίστρια -και πάντα θα είμαι μία “πρώην καπνίστρια”– ξέρω πως αυτά δεν σας λένε τίποτα. Ούτε εμένα μου έλεγαν-φυσικά. Κανείς εθισμένος στο τσιγάρο δεν νοιάζεται για όλα αυτά τα κλισέ, μάλλον του δίνουν στα νεύρα κιόλας…Το θυμάμαι. Το θυμάμαι καλά…
Στο δια ταύτα τώρα. Χθες με ρώτησε- με το τσιγάρο στο χέρι- μία φίλη μου “Πόσο υποφέρεις;” Δεν με ρώτησε “αν” υποφέρω, το είχε δεδομένο, και απλά με ρώτησε “πόσο”… Την καταλαβαίνω απόλυτα και αυτήν. Και εγώ αυτό ακριβώς ρωτούσα -έως τις 22 Σεπτεμβρίου- όποιον “πρώην καπνιστή” έπεφτε στον δρόμο μου. Και όταν έπαιρνα ως απάντηση “Δεν ήταν και τόσο δύσκολο!”…τούρκος γινόμουν! Έξαλλη!!!
Όμως, με το χέρι στην καρδιά -γιατί να πω ψέματα άλλωστε, δεν έχω ξεκινήσει καμία αντικαπνιστική εκστρατεία, την εμπειρία μου εξιστορώ- μέσα σε αυτόν τον μήνα, τις 12 ημέρες και τις 22 ώρες που έχω να καπνίσω, δεν πέρασα “ανυπόφορα”. Δεν ένιωσα “βασανιστικά”, δεν προφύλαξα τον εαυτό μου από “κακοτοπιές” μην λυγίσω, δεν τρόμαξα. Και ο τρόπος ζωής μου είναι πολύ εκτεθειμένος σε …“δοκιμασίες”, αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Η μητέρα μου ας πούμε (κάπνιζε μανιακά έως πριν οκτώ χρόνια που το έκοψε “μαχαίρι”) όταν αποφάσισε να το κόψει, διαμόρφωσε έτσι το πρόγραμμα της καθημερινότητας της για ένα διάστημα, ώστε να βοηθηθεί: μαζί με το τσιγάρο, έκοψε “μαχαίρι” και τις πολλές εξόδους, κοιμόταν πολύ νωρίς το βράδυ, έκοψε “μαχαίρι” και το βραδινό γεύμα για να μην παχύνει, έκανε διάφορα τέλος πάντων για να κάνει την διαδικασία πιο εύκολη.
Εγώ από την άλλη, είμαι σχεδόν κάθε βράδυ έξω, αντιμέτωπη με τις εκλεκτότερες γαστρονομικές απολαύσεις. Ήπια Margarita στο “Ποσειδώνιο” χωρίς τσιγάρο, Armagnac στο “Elatos” μπροστά στο τζάκι, Dom Perignon Rose 2003, σε champagne dinner στην Penthouse Suite του King George, και πάει λέγοντας…Έκανα και πάρτι για τα γενέθλια μου κάπου στην δεύτερη εβδομάδα αποχής μου από το τσιγάρο, ενώ έχω παίξει και τρεις-τέσσερις εξάωρες μπιρίμπες με το -πιο καπνίστριες δεν υπάρχει- καρέ μου.
Όλα αυτά τα εξιστορώ -όχι για να εισπράξω θαυμασμό φυσικά- αλλά για να τονίσω στους καπνιστές φίλους μου πως ναι, η ζωή συνεχίζεται και χωρίς τσιγάρο, και όλες οι παραπάνω δραστηριότητες -και άλλες τόσες- απολαμβάνονται εξίσου -μην πω ακόμη πιο πολύ- και χωρίς νικοτίνη.
“Πολύτιμη” βοήθεια όλο αυτό το διάστημα, στάθηκε για εμένα το ηλεκτρονικό τσιγάρο. Όμως, με δύο διευκρινήσεις: Το αγόρασα δεκαπέντε ολόκληρες ημέρες αφού είχα κόψει το τσιγάρο, δηλαδή δεν έκοψα το τσιγάρο με την βοήθεια του ηλεκτρονικού. Απλά το χρησιμοποιώ για να ξεγελάω τα χέρια μου και το νευροφυτικό μου σύστημα. Επίσης, δεν έβαλα ποτέ νικοτίνη. Μετά τον έναν και μοναδικό βελονισμό που έκανα το πρωί της 22ης Σεπτεμβρίου, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του γιατρού μου: Μείνε μακριά από την νικοτίνη. Μην δοκιμάσεις ούτε τσίχλες νικοτίνης, ούτε pads, ούτε ηλεκτρονικό τσιγάρο με νικοτίνη, τίποτε που να περιέχει νικοτίνη!
Και άλλες αλήθειες…Αν μου λείπει; Ναι, μου λείπει. Αν και το απεύχομαι, νομίζω πως πάντα θα μου λείπει. Όμως, είναι στιγμές. Στην κυριολεξία στιγμές. Από αυτές που περνάνε και χάνονται…Από αυτές που λες “να είχα ένα τσιγαράκι τώρα…” και μέχρι να τελειώσεις την πρόταση σου, σου έφυγε η επιθυμία. Αν τρώω παραπάνω; Ναι, τρώω. Αν φοβάμαι μήπως παχύνω; Όχι, δεν φοβάμαι. Έχω παχύνει στη ζωή μου για τόσο λάθος λόγους, που ας παχύνω μία φορά και για τον “σωστό”! Θα κάνω δίαιτα και θα αδυνατίσω.
Αν ισχύει το κλισέ “Μία απόφαση είναι;” Μπορεί. Για εμένα ήταν “Ένα πείσμα”, πείσμωσα. Ας ξεφύγουμε από τα κλισέ και ας γράψει ο καθένας την δική του ιστορία επιτυχίας. Αν έχω νεύρα; Όπως ο οποιοσδήποτε άλλος ζωντανός οργανισμός. Αν φοβάμαι μήπως το ξαναρχίσω; Όχι. Στο χέρι μου είναι…
Συνεχίζεται…
ΥΓ. Σας ευχαριστώ όλους και τον καθένα ξεχωριστά για τα εκατοντάδες μηνύματα σας. Μπορεί να αργώ να απαντήσω -αν πηγαίνουν στα spam μου- αλλά απαντώ σε όλα! Αυτού του είδους οι προσπάθειες θέλουν παρέα. Και η δική μας, είναι η καλύτερη! Keep going! xxx
