ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Στα “χρόνια της κρίσης” μην χαμογελάτε…

spetsesΠέρυσι τέτοιες ημέρες, Σαββατοκύριακο πριν την Καθαρή Δευτέρα , είχα καλέσει τους φίλους μου, τον Νίκο και την Ιωάννα, με την κόρη τους και φίλη της δικής μου κόρης μου, Κέλλυ, στο σπίτι μας στις Σπέτσες. Ο χειμώνας ήταν βαρύς , μακρύς και δύσκολος, και αρπάξαμε την ευκαιρία το συγκεκριμένο τριήμερο, για ένα winter break. Ανοίξαμε το σπίτι μετά από αρκετούς χειμερινούς μήνες μοναξιάς, κάναμε βόλτες δίπλα στη θάλασσα, ευχαριστηθήκαμε ατελείωτα παιχνίδια με τις κόρες μας, πετάξαμε και Χαρταετό, ένα βράδυ, όταν κοιμήθηκαν, πήγαμε οι τέσσερις μας στο Παλιό Λιμάνι, στην “Brachera”, για ένα ποτό. Και έτσι χαρούμενοι που ήμασταν, που είχαμε τον χειμώνα πίσω μας και τη θάλασσα μπροστά μας, βγάλαμε αγκαλιασμένοι μία φωτογραφία. Οι τέσσερις μας. Μέσα στην “Brachera”. Τα μάγουλα μας ήταν κοκκινισμένα από τον βοριά. Τα μαλλιά μας ανακατωμένα από τον ίδιο αγέρα. Φορούσαμε πουλόβερ και μπουφάν. Τα πρόσωπα μας ήταν χαμογελαστά. Όχι, όχι, γελούσαμε…

brachera

Την επόμενη ημέρα, “ανέβασα” την φωτογραφία στο facebook. Και ανάμεσα στα πολλά σχόλια που βρήκα από φίλους, βρήκα και άλλο ένα: “Κυρία Μπέη, πως μπορείτε και γελάτε; Η κρίση δεν σας έχει αγγίξει εσάς; Προκαλείτε με αυτή την φωτογραφία. Ο κόσμος πεινάει και εσείς ποστάρετε τέτοιες φωτογραφίες;…” ή κάπως έτσι.
Λίγο πιο ενοχική προσωπικότητα να ήμουν, μπορεί και να είχα μπει στο τριπάκι του. Ευτυχώς, η ανοησία του σχόλιου του ήταν τόσο μεγάλη, που μόνο ως κοινωνιολογικό φαινόμενο μπόρεσα να το εκλάβω, και να το σχολιάσω ιδιωτικά, αποκλειστικά με τις φίλες μου. Παρατήρησα μαζί τους για άλλη μία φορά προσεκτικά την φωτογραφία: Ούτε σπάνιες πανάκριβες σαμπάνιες είδα στο κάδρο, ούτε χρυσά ρολόγια, ούτε διαμάντια. Το κότερο δεν μας περίμενε απ’ έξω. Τώρα που την παρατηρώ, είναι μάλλον μία κακή φωτογραφία, θαμπή, πρόχειρη. Εγώ φοράω ένα φτηνό δερματάκι στον λαιμό και ένα T-shirt από την Zara. Η Ιωάννα ένα αδιάφορο ριγέ μπλουζάκι. Ούτε καν την μαρινιέρα-θρύλο του Gaultier… Είμαστε τελείως αμακιγιάριστες και εντελώς αχτένιστες. Ελάχιστα κομπλεξική να ήμουν, δεν έπρεπε καν να την ανεβάσω, μιας και δεν είναι ούτε στο ελάχιστο κολακευτική, πόσω μάλλον “προκλητική. Τα γέλια μας. Αυτά ήταν που ενόχλησαν. Δεν έπρεπε να γελάμε. Το είπε άλλωστε ξεκάθαρα ο “φίλος” του facebook: “πως μπορείτε και γελάτε;…”
Από περιέργεια, μπήκα στο προφίλ του “φίλου” μου. Η φωτογραφία που είχε βάλει , τον έδειχνε σοβαρό, αγέλαστο, να ακουμπά απαλά με το μεγάλο και το μεσαίο δάχτυλο το μάγουλο του. Σαν αυτές τις φωτογραφίες που βγάζουν οι anchormen για να διαφημίσουν τα Δελτία ειδήσεων τους. Το στυλό του έλειπε. Αγέλαστος και σοβαρός. Και οπωσδήποτε, προβληματισμένος… Σε μία γρήγορη περιπλάνηση που έκανα στα “τσιτάτα” που πόσταρε, έβριζε. Έτσι έκανε την επανάσταση του. Αλλά δεν είναι αυτός ο “φίλος” το θέμα μας. Είναι τόσο μεγάλη η ανοησία του, που και πολλά έγραψα για αυτόν.
Σήμερα το πρωί, καθώς περιπλανιόμουν στα νέα των φίλων μου στο facebook , έπεσα σε μία φωτογραφία ενός πραγματικού φίλου μου αυτή τη φορά, και όχι ηλεκτρονικού, από το δικό του winter break, στο Gstaad. Είναι με την γυναίκα του και δύο φίλους τους πάνω από μία γενέθλια τούρτα, είναι προφανές πως γιορτάζουν. Αυτοί, έχουν το “τακτ” να μην γελάνε. Απλά, χαμογελάνε. Και να’ το πάλι το σχόλιο “φίλης”: Στην εποχή της οικονομικής κρίσης που ζούμε πιστεύω ότι αυτές οι στιγμές πρέπει να είναι ιδιωτικές και να μην κοινοποιούνται. Sorry.” Και η απάντηση του φίλου μου: “Στην εποχή της οικονομικής κρίσης δεν μπορούμε να βάλουμε φωτογραφία από τα γενέθλια της κολλητής μας στο σπίτι του φίλου μας; Μάλλον οι δικές σας φωτογραφίες προκαλούν από το Cartier στο Παρίσι! Το μέτρο είναι κάτι που γνωρίζω πολύ καλά…μπορείτε να βγείτε από το network μου”.
Είναι πλέον ξεκάθαρο πως έχουμε ξεφύγει. Έχουμε αγριέψει και εξαγριωνόμαστε με την χαρά. Γιατί και σε αυτήν εδώ την φωτογραφία δεν διακρίνω τίποτα το προκλητικό. Πάλι, αμακιγιάριστα, υγιή πρόσωπα, με ένα μπουκάλι κρασί μπροστά τους. Φοράνε blue jeans και T-shirts. Και πάλι, μία παρέα τεσσάρων ανθρώπων. Αν αυτό που ενόχλησε είναι το συγκεκριμένο χωριό, δηλαδή το Gstaad, θα ήθελα να ενημερώσω την εν λόγω “φίλη”, πως ένα Σαββατοκύριακο στη εν λόγω περιοχή, καλεσμένος σε σπίτι, κοστίζει τουλάχιστον τα μισά χρήματα από την παραμονή σε οποιαδήποτε δική μας βουνοκορφή ή νησί, και όποιος έχει αμφιβολίες για αυτό το πόρισμα που κατέληξα μετά από χρόνια “ερευνών”, μπορώ να του το αναλύσω και με κρατημένες αποδείξεις λογαριασμών. Δυστυχώς.
Ας αφήσουμε τις τσάμπα αναλύσεις και τα φτηνά σχόλια μεταξύ μας. Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά μαζί ζούμε αυτή τη κρίση. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται μέσω facebook, και το γέλιο, δεν μπορεί να είναι ποτέ προκλητικό αν είναι υγιές. Και ναι. Αν θέλουμε να επικαλεστούμε τα “χρόνια της κρίσης”, τώρα το έχουμε πιο μεγάλη ανάγκη από ποτέ.
Για την ιστορία…
Ο φίλος μου ο Νίκος που φιλοξένησα στις Σπέτσες και γελάει “προκλητικά”, έχει εμπορικά καταστήματα. Από αυτά που χτύπησε πρωτίστως η κρίση. Δουλεύει από το πρωί έως το βράδυ “για να καταφέρω να κρατήσω όλους μου τους υπαλλήλους στη δουλειά, και να μην αφήσω κανέναν απλήρωτο, για να μην αναγκαστώ να απολύσω κανέναν”. Η γυναίκα του, η Ιωάννα δουλεύει ως πωλήτρια στο μαγαζί, σε κανονικό ωράριο, και ας είναι μητέρα. Αφού έχει ξυπνήσει από τις 6 το πρωί για να προλάβει να πάει η ίδια την κόρη της στο σχολείο που είναι αρκετά μακριά. Όχι, δεν πηγαίνει σχολείο με το πούλμαν. Αν σταθεί τυχερή, έχει κάποια βοήθεια στο σπίτι, τις περισσότερες φορές, τα βγάζει πέρα μόνη της. Ο φίλος μου στο…Gstaad, από δεκαέξι χρονών έχει κάνει τη νύχτα μέρα για να καταφέρει να ζήσει την υπέροχη οικογένεια του. Είναι ίσως ο καλύτερος εκπρόσωπος του Ελληνικού τουρισμού, και θα μπορούσε να κάνει πολλά πιο πολλά στην εταιρεία του , αλλά δεν έχει πάρει ποτέ στην ζωή του δάνειο. Από τους πιο σοβαρούς επιχειρηματίες που έχουμε, και δεν έχει πάρει ούτε μία φορά δάνειο από κάποια Τράπεζα! Όταν τον ρώτησα πως τα πάει με την κρίση μου απάντησε: “Δύσκολα. Αλλά ευτυχώς, δεν έχω στην πλάτη μου δάνεια. Επιχειρώ όσα φτάνω μόνος μου, με χρήματα βγαλμένα από την δουλειά μου”. Όσο για εμένα, την εποχή που τραβήχτηκε η συγκεκριμένη φωτογραφία με το “προκλητικό” γέλιο, είχα χάσει όλες μου τις δουλειές. Έκλεισε ο Όμιλος Λυμπέρη, ενώ η εφημερίδα “Αξία” αδυνατούσε να με πληρώσει. Έστω κι αν είχε μειωθεί δραματικά ο μισθός μου. Αλλά όχι “φίλοι” επαναστάτες του facebook. Δεν θα περάσει η δικτατορία της σοβαροφάνειας και των ανέξοδων τσιτάτων. Εγώ,  προσπαθώ να ζήσω χωρίς τον μισθό μου. Εσύ μπορείς να ζήσεις χωρίς το χαμόγελο σου;

error: Content is protected !!